“ใคร... ใคร.. ก็สามารถรับรู้ถึงความมีอยู่ของพระเจ้า

เพียงเขาเปิดตา...เปิดใจ…”

       เด็กนักเรียนคนหนึ่ง ได้เดินเล่นอยู่ในโรงเรียนกับเพื่อนของเขา ขณะนั้นเป็นเวลาพักเรียน คนเดินเต็มไปหมด เขากลับได้ยิน... ได้ยินเสียง ได้ยินเสียงนกพิราบร้อง เขาถามเพื่อนว่า “ได้ยินเสียงนกพิราบไหม” แต่เพื่อทำหน้า งง... จึงชวนเพื่อนเดินตามเสียงนกพิราบไป เมื่อเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ เพื่อนของเขาทำหน้าประหลายใจ คิดในใจว่า “เพื่อนของเขาได้ยินเสียงนกพิราบได้อย่างไร ท่ามกลางคนมากมาย เสียงที่วุ่นวายขณะตอนพักเรียนนี้” แต่เด็กชายที่ได้ยินเสียงนกพิราบไม่แปลกใจกับใบหน้าของเพื่อนเขา เด็กชายเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตนเอง หยิบเหรียญสิบบาทออกมา แล้วโยนสูงขึ้นและเหรียญตกลงท่ามกลางความวุ่นวาย เมื่อเหรียญกระทบกับพื้นเกิดเสียง นักเรียนที่ผ่านไปมาหยุดและหันมองไปทางเสียงนั้น

       แล้วหันไปบอกเพื่อกว่า “แกคงเข้าใจว่า ทำไมฉันถึงโยนเหรียญ คนอื่นไม่ได้ยินเสียงนกพิราบ แต่ได้ยินเสียงเหรียญสิบบาท” ใช่แล้วเราจะได้ยิน ได้เห็น เพียงแต่สิ่งที่คุ้นเคย

       ถ้าเราอยู่ติดกับ อำนาจ ทรัพย์สิ้น ความรู้ เมื่อสิ่งเหล่านี้มากระทบกับเรา เราก็จะได้ยิน ได้เห็น ได้สัมผัส แต่ถ้าสิ่งที่ไม่คุ้นเคยละ พวกเขาก็จะทำเป็นไม่สนใจ และคิดว่ามันไม่มี เหมือนกับนกพิราบนี่แหละ เพียงเพราะเราไม่เคยได้ยินเสียงนกพิราบ จึงไม่รู้ว่ามันมีอยู่

       วอลแตร์เคยกล่าวไว้ว่า “ใครคนหนึ่งสามารถรับรู้ถึงความมีอยู่ของพระเจ้า หากเขาเปิดตาของเขา” เราเช่นเดียวกันสามารถได้ยินเสียงของพระเจ้าและเห็นถึง การประทับอยู่พระองค์ หากเราเปิดตาและหูของเราฟังเสียงของพระองค์ ผ่านทางพระวาจา สวดภาวนา และลงมือถ่ายทอดความรักของพระองค์

“เพียงเขาเปิดหู...เปิดตา...เปิดใจ…กลับใจ...ในพระองค์”

ขอพระเจ้าอวยพระพรพี่น้องทุกท่านครับ